Xinnian kuaile! - oftewel: Gelukkig Nieuwjaar! Het is vandaag Chinees nieuwjaar. De Chinezen vieren het begin van het jaar van de Os. Volgens de Chinese mythologie een jaar waarin geoogst kan worden: gedane investeringen verdienen zich dit jaar terug. Geldt dat ook voor de Chinese automerken?
Aiways, Lynk & Co, Dongfeng, SAIC, BAIC, Chang’an, Geely, Brilliance, Great Wall, BYD, Chery, Jianghuai, Baojun en Wuling. Misschien heb je al van sommige van deze namen gehoord… Dit zijn een handvol Chinese autofabrikanten. Begin maar alvast te oefenen op de uitspraak, want ze komen eraan! Of toch niet?
Alle begin is lastig
Er wordt al jaren lacherig gedaan over de Chinese kopieercultuur; met (soms inferieure) kopieën van Europese auto’s gaan ze het hier niet redden. Dat bleek de afgelopen decennia ook wel. Regelmatig probeerden de Chinese fabrikanten het met kopieën; maar goedkoop bleek duurkoop, of levensgevaarlijk. Ken je Landwind nog? In 2005 probeerden ze met de Landwind X6, een Opel Frontera-kopie, de Europese markt te veroveren. Jammer genoeg voor Landwind had de Europese crashtest hier een ander idee over. Een onverzettelijk Duits betonblok bepaalde dat een aanrijding met het betonblok in kwestie onevenredig pijnlijk – of zelfs dodelijk - was. Gründlich, maar daarmee was het imago van Chinese auto wel weer terug bij af.
Nieuwe pogingen
Sinds het Landwind-debacle kwam er met enige regelmaat een aankondiging van een nieuwe Chinese auto die Europa wilde gaan veroveren, maar op een handvol auto’s na is dit nooit echt een succes geworden. Maar, de Chinezen leren van hun fouten en snel ook. In tegenstelling tot de Westerse aanpak, kijken de Chinezen tientallen jaren vooruit bij het maken van hun plannen. Ze realiseerden zich dat Chinese merknamen, Chinese kopieën en Chinees design niet zouden aanslaan bij het grote publiek in Europa. Dus kozen ze voor een andere strategie: overnames. Zo kocht het Chinese SAIC – China’s vijfde autoproducent – het Britse MG, om met dit merk eerst de Chinese thuismarkt te bedienen met “Europese” auto’s en vervolgens de stap naar Europa te maken met een Chinese auto die een bekende Europese merknaam draagt. Het design is niet per sé Europees te noemen, maar voelt ook zeker niet heel erg Chinees aan.
Een andere manier is het overnemen van een succesvolle Europese fabrikant. Geely – China’s grootste autoproducent – nam in 2010 het oer-Zweedse Volvo over. Het plan was dat productie naar China gehaald zou worden, maar dat het ontwerp – en dus de (design)filosofie van het merk – Europees bleef. Je kunt dus stellen dat Volvo inmiddels een succesvol Chinees automerk is. Al zou je daar ook anders over kunnen denken, want de meeste Volvo’s worden nog steeds buiten China geproduceerd. Maar sinds die tijd heeft Geely ook dochtermerken op basis van Volvo ontwikkeld: Polestar en Lynk & Co. Beide merken die met name op de Europese en Amerikaanse markt zijn gericht, met een Europees design, Europese techniek, maar wel in Chinees eigendom.
Chinese merknamen in Europa
Na de eerste successen van Geely met Volvo en Polestar, in combinatie met de enorme vraag naar elektrische auto’s in Europa, lijkt het erop dat de Chinezen de tijd rijp vinden om ook met eigen merken de oversteek te maken. Met name op het gebied van elektrische auto’s zijn ze in eigen land al heel succesvol. En daar waar op dit moment een grotere vraag naar is dan de auto-industrie aan kan, durven de Chinezen met hun eigen merken de oversteek naar Europa te maken. Aiways, Seres, JAC, Xpeng en NIO zijn voorbeelden van Chinese merken die recent zijn toegetreden of hebben aangekondigd de Europese markt in 2021 te zullen betreden. En al klinken deze merknamen die voor de gemiddelde European toch nog wat ongewoon, het zijn inmiddels beproefde auto’s op de Aziatische markt. Zullen we deze over tien jaar als vaste pijlers op de Europese automarkt zien? Die kans is zeker aanwezig.
Parellellen met Korea en Japan
Waarom zou het de Chinezen niet lukken wat de Koreanen, en eerder als de Japanners, wel gelukt is? Inmiddels hebben zij ook een vaste voet aan de grond gekregen in Europa. Het is waarschijnlijk nog moeilijk denkbaar met het huidige succes van merken als Hyundai, Kia, Toyota en Mazda; maar ook de Japanners en Koreanen hadden het in het begin lastig toen ze de Europese markt betraden. Er werd lacherig gedaan over merk- en typebenamingen, het materiaalgebruik was on-Europees (lees: hard plastic), het design was saai dan wel vreemd. Kortom; het was niet meteen duidelijk dat sommige van deze Aziatische merken niet alleen blijvers zouden zijn, maar ook een aanzienlijk deel van de markt zouden innemen. En toegegeven: tegenwoordig worden zij op veel vlakken als superieure merken gezien.
De Japanse auto’s braken definitief door na de oliecrisis in de jaren ’70, met name vanwege hun lagere aanschafprijs en lage brandstofverbruik. De doorbraak van de Koreaanse merken had wat meer voeten in de aarde. Kia en Hyundai waren in de eerste jaren niet zo succesvol tot ze eind jaren ’90 besloten samen te gaan werken met als doel: werelddominantie. De rest van de wereld was wat sceptisch, maar de tactiek bleek te werken. Eerst het verhogen van de kwaliteit naar Japanse standaard, vervolgens ongewoon lange garanties bieden en tot slot het inhuren van een succesvolle Duitse auto-ontwerper. Dat maakte het product voor een bredere markt “an offer you can’t refuse”. Inmiddels zijn deze Aziatische automerken niet meer weg te denken uit de autowereld.
Je ziet de Chinese merken inmiddels delen van deze strategie overnemen. En als “kers op de taart” voor de Chinezen, wordt ze ook nog eens crisisperiode in de schoot geworden. Is dit een perfect storm? We houden het in de gaten...
Vijf veelbelovende merken
1. Geely – interessant om te volgen met Volvo, Polestar en Lynk & Co.
2. NIO – strak design met toekomstgerichte technologieën.
3. Xpeng – de naam is nog even wennen, maar met name de P7 lijkt veelbelovend.
4. SAIC / MG – heeft al een redelijk succesvolle EV op de markt en een PHEV op komst.
5. Hongqi – is de Hongqi S9 China’s eerste supercar?